"Ik probeerde vandaag uit te leggen dat het anders is, en ik kan het weten want ik heb vier kinderen. En toch, stel je voor, ze gaan alle vier bungeejumpen en natuurlijk…. je houdt van alle vier evenveel, toch voel je het van voor naar achter van links naar recht van binnen en van buiten, wanneer je op een toegezonden filmpje, die ene ziet springen. Die ene die je ruim een jaar geleden bijna kwijt was, die je hebt zien liggen met een bleek gezicht in een ziekenhuisbed tussen slangen en snoeren, die je de MRI in zag gaan en die je half verlamd zag zijn door een epileptisch insult. En als je dan juist die ene ziet springen van een torenhoge brug, bungelend aan een touw boven de afgrond ziet zwaaien, juist dan voel je dat het anders is."

….zit je in het vliegtuig en vliegen jullie van Kenya naar Amsterdam. De drie weken Zuid-Afrika met je vader, broer, zusje en broertje zitten er weer op. Voor de vakantie hebben we elke gelegenheid aangegrepen om gezamenlijk nog iets te doen omdat we wisten dat we elkaar drie weken niet zouden zien. En nu zit het er al weer op. Ik heb bewust een beetje afstand gehouden en niet steeds ge-appt of gebeld, ik was bang dat ik jullie dan veel te veel ging missen. Nou hadden jullie ook niet altijd internet en waren jullie veel aan het reizen, dus er was ook niet altijd gelegenheid. Intussen ben ik met Ben door Nederland getoerd, hotelletjes bezocht, steden bezocht, familiebezoekjes, genoeg afleiding. Maar toch kwamen soms de tranen wel even, heel even. En dat was bijvoorbeeld toen ik van jullie de filmpjes kreeg van het bungeejumpen. Het eerste filmpje was meteen de jouwe, ik heb samen met Ben gekeken, met m’n hand tegen m’n mond aan en ik hield mijn hart vast. Natuurlijk wist ik dat het goed was gegaan, anders had je het filmpje niet kunnen sturen. Maar jeeeej, er ging zoveel door me heen toen ik jou daar zag staan, op die gigantisch hoge brug. Twee mannen die jou vasthielden en een duwtje gaven, dit was echt niet goed voor mijn moederhart! Zo nu en dan kreeg ik een appje en een fotootje, jullie hadden het heel leuk. Je miste Bart heel erg en mij ook. Toen ik je vroeg: ‘hoe gaat het met je hik?’  kreeg ik als antwoord, ‘welke hik?’. Ik hoop dat dat betekent dat je er vanaf bent, wie weet waar zo’n bungeejump al niet goed voor is!

Intussen is er een brief gekomen van het CBR, ze willen dat je door een specialist medisch gekeurd gaat worden om te kijken of je in staat bent om auto te rijden. Ook is er een brief van het UWV, die willen dat je met de bedrijfsarts gaat praten om te kijken wat voor werk je nu, ruim een jaar na je ziekmelding, zou kunnen doen. Is waarschijnlijk om te bepalen wat er met je uitkering gaat gebeuren. Vlak voor de vakantie zijn we nog bij je stageplaats langs geweest, om je overeenkomst te ondertekenen. Komende donderdag is er een gesprek in Heliomare, ik kan daar niet bij zijn omdat ik moet werken, het is vakantietijd en niemand kan ruilen, gelukkig kan Bart mee. Je bent nog niet eens thuis en je hebt al weer van alles op je programma staan, allerlei feestjes en afspraken. Ik denk dat we snel even samen weer een gesprek moeten hebben over het stellen van prioriteiten want dit gaat niet goed zo. Je wilt iedereen te vriend zijn en alle leuke dingen doen die op je pad komen. Ik merk dat dit lastig voor je is, je kunt geen ‘nee’ zeggen of zegt juist ‘nee’ tegen degene waar je eigenlijk ‘ja’ zou moeten zeggen.

Het is nu 21.30, ik ga zo mijn bed in want mijn wekker gaat om 4.00 uur. Natuurlijk ga ik jullie ophalen van Schiphol, samen met Bart. Dat weten jullie nog niet, verrassing!!! Om 5.00 uur landen jullie.

Wat zal ik blij zijn als jullie weer veilig en wel op Nederlandse bodem staan…ik kan niet wachten!