29. jan, 2019

29. jan, 2019

"Ze straalt weer, mijn dochter is weer verliefd en dat is te merken. Dus komt er weer een schoonzoonachtige over mijn vloer die van mij aan tafel een kruisverhoor krijgt. Want hij heeft de hoofdprijs, hij heeft het beste wat hij ooit had durven dromen, dat zegt hij zelf en dat geloof ik. Deze schoonzoonachtige is totaal anders als die van twee jaar geleden, niet beter niet slechter maar anders. Het maakt niet uit, mijn dochter is gelukkig dus dan ben ik dat ook voor hun…we gaan het weer meemaken!"

29. jan, 2019

29. jan, 2019

….en nu is het er dan toch van gekomen. Jullie gingen zoveel met elkaar om, jij en Mark, maar steeds hield jij vol dat jullie alleen goede vrienden waren. Nu is het officieel, jullie zijn een setje. Jij voelt je bij hem op je gemak, je hoeft je niet beter of mooier voor te doen, je mag zijn wie je bent en dat is voor jou heel belangrijk. ‘We doen het rustig aan’, zeg je, maar ik ken jou, als jij iets in je hoofd hebt, dan gaat het er niet uit. Helaas geldt dat ook voor je hersenletsel en juist jouw hersenletsel zorgt ervoor dat jij mijn zorgenkind bent en waarschijnlijk zul je dat ook wel blijven.

Maandag 14 januari word je gebeld door het verzorgingshuis waar je had gesolliciteerd. Ze vertellen je dat je niet bent aangenomen voor het restaurant, iemand met leidinggevende ervaring is het geworden. Maar er word je gevraagd of je het misschien leuk zou vinden om iets met activiteiten te gaan doen. Helpen in de huiskamer, spelletjes doen en individuele bezoekjes aan de ouderen. Dat lijkt jou heel leuk dus word er een afspraak gemaakt voor een gesprek. Je komt het me op mijn werk vertellen en dit klinkt gewoon te mooi om waar te zijn. Ik heb het vermoeden dat het om vrijwilligerswerk gaat en jij weet dat eigenlijk niet goed. ’s Avonds dring ik er op aan om een mail te schrijven en dat na te vragen, want als het vrijwilligerswerk is, dan moeten we weer verder gaan zoeken, want vrijwilligerswerk doe je al, je wilt gewoon een betaalde baan.

Dinsdag 15 januari krijg je bericht terug, het gaat om een betaalde baan, geweldig! Het is voor ongeveer 15 uur in de week en dat is een mooi begin. Het word ook wel tijd dat er weer wat structuur in jouw leven komt en je weer een inkomen hebt. Je zit nu al anderhalve maand zonder inkomen. Sonja is bezig met een bijstandsuitkering maar liever maken we daar geen gebruik van.

Donderdag 17 januari gaan we met z’n viertjes (Ben, Isa, jij en ik) op pad. We gaan na mijn werk Ben ophalen en rijden dan naar Bloemendaal aan zee, we gaan daar uit eten in een strandtent. Daarna rijden we naar een hotel in Zandvoort en als we onze spullen naar de kamers hebben gebracht gaan we naar het casino. We zitten daar met z’n viertjes om een roulettetafel heen en hebben veel plezier in het spel. Jij en Isa verliezen, ik win en geef mijn winst aan jullie, daarna winnen jullie. Tussendoor ga jij steeds naar de bar om voor ons koffie/thee en drankjes te halen. Steeds als ik je weg zie lopen zie ik dat je begint te hikken, ook wanneer er andere mensen aan ‘onze’ tafel komen meespelen. We hebben een onwijs gezellige avond en gaan uiteindelijk alle vier met winst de deur uit. In het hotel kopen we een fles wijn en drinken op de kamer van Ben en mij de fles leeg en kletsen tot een uur of één.

Vrijdag 18 januari moeten Ben en Isa werken dus na het ontbijt moeten we de spullen pakken. Ben en ik maken nog een filmpje voor onze hotelkamercheck en daarna gaan we weg. (het filmpje is binnenkort te zien op www.hotelkamercheck.nl ) (even reclame voor ons ‘bedrijfje!’). In Broek op Langedijk droppen we Ben en dan rijden we naar Heerhugowaard om Isa thuis te brengen. Samen gaan we nog naar Alkmaar, naar het graf van oma en thee drinken bij Thomas. Bij het afscheid hoor ik hem tegen jou zeggen, ‘doei Sannie’ , zo fijn dat jullie weer vriendschappelijk met elkaar om kunnen gaan.

Dinsdag 22 januari ga je naar Heliomare en als ik je in de avond spreek vertel je dat de therapie bij Heliomare afgebouwd gaat worden. Daar schrik ik wel een beetje van, ik heb zelf het idee dat er best nog wel wat gedaan moet worden. Dus schrijf ik een mail waarin ik mijn zorgen uit. Ik zou graag zien dat je geholpen wordt met het omgaan met stress, zodat je niet hikkend en duizelig door het leven hoeft. Ook geheugentraining lijkt me nog steeds noodzakelijk, we merken dat je toch wel soms dingen vergeet.

Donderdag 24 januari ga je weer naar Heliomare, je hebt een NPO (Neuro Psychologisch Onderzoek). Dat is een onderzoek wat in kaart brengt hoe het er met jouw hersenpan voorstaat. Je hebt dat ruim een jaar geleden ook moeten doen, toen je nog in Huize Padua was. Ik weet nog goed dat ik toen van de uitslag schrok, ‘op stoornis-niveau’, dat klinkt best ernstig. Dus ben ik heel benieuwd of je in dat jaar vorderingen hebt gemaakt. Als ik je ’s avonds bel, vertel je me dat je halverwege moest stoppen omdat je duizelig was. De psychologe had me inderdaad al een mailtje gestuurd waarin ze dat vertelde. De andere helft van het onderzoek mag je een andere keer maken. Dit was wel weer even een bevestiging van het feit dat die duizeligheid veroorzaakt wordt door stress.

Vrijdag 25 januari kom je bij Ben en mij langs met Ome Peter, hij heeft nog een verjaardagscadeautje voor mij wat jullie samen hebben gekocht. Jullie lunchen bij ons en later komen ook Micha en Dave langs, gezellig even bijkletsen!

Zaterdag 26 januari moet ik werken en kom jij op mijn werk langs met mijn shake, leuk om mijn lunch samen met jou door te brengen. Je hebt afgelopen week ook een gesprek gehad bij het verzorgingshuis en je mag donderdag beginnen! Ze vonden je met je eerste gesprek, zo lief en gunnen jou deze kans. Wat ontzettend fijn dat dit soort mensen bestaan, die zien dat jij dit verdient en jou deze kans gunnen. 

Maandag 28 januari is een spannende dag want Isa heeft de medische keuring voor de politieacademie. In de middag krijg ik van haar een bericht dat ze is goedgekeurd, weer een ronde verder! Jij brengt de dag door met Laura, die had je al een tijdje niet gezien, ze woont nu ook in Zaandam dus dan wordt het wat lastiger om af te spreken. Jullie gaan winkelen in Middenwaard en samen wat drinken, je hebt haar een hoop te vertellen!

Dinsdag 29 januari, vandaag. In de middag rijden we naar Heliomare, we hebben een gesprek en jij hebt therapieën. Met de psychologe hebben we een goed gesprek, ik kan even al mijn zorgen en bevindingen aan haar kwijt en gedurende het gesprek kom ik ook tot inzicht. Wie heeft er nou eigenlijk last van die hik? Jij? Nou nee, je laat je er niet door weerhouden om naar feesten/kroegen/winkels of wat dan ook te gaan. Je hikt er vrolijk op los en krijgt eigenlijk altijd alleen maar lieve bemoedigende opmerkingen van wildvreemden, ‘wat een bijzondere ringtone heb jij?!’, of ‘gaat het wel? Wil je een beetje water?’. Nee het is wel duidelijk wie er last van die hik heeft….IK! want ik wil graag dat jij ‘normaal’ door het leven gaat, zonder dat er vreemd naar je gekeken wordt. Maar wat is er nou eigenlijk zo erg aan die hik? Ik ken een vrouw hier in de wijk die Gilles de la tourette heeft. Heel soms zie ik haar wel eens, ze maakt spastische bewegingen en maakt rare geluiden alsof ze heel hard nies, DAT is pas erg. Maar die hik…..ach….wat stelt het eigenlijk voor? En het bijzondere is, dat wanneer ik dat hardop uitspreek tijdens het gesprek, ik je daarna niet meer heb horen hikken. Niet in de auto onderweg naar huis, niet in de Deen toen we boodschappen deden en niet tijdens het eten waar Ben en Mark ook bij waren, geen hik meer gehoord. Tjonge…wat zit dat brein toch vreemd in elkaar!

Morgen, op de verjaardag van Mark,  ga je naar een workshop, ‘omgaan met stress’. Het is eenmalig, een ochtendje, maar het kan ‘life-changing’ zijn, zoals de coach vertelde. We gaan het zien, ik ben benieuwd! En donderdag heb je je eerste werkdag, van 9.00 tot 13.00 uur, daarna ga je het contract tekenen. Spannend, je hebt er heel veel zin in.

Een nieuwe baan, een nieuwe vriend….jouw leven zit vol verrassingen!

29. jan, 2019