27. dec, 2018

27. dec, 2018

" Heel soms komt dat wanhopige gevoel weer naar boven wat ik anderhalf jaar geleden vaak had, ‘maak mijn kind beter, zorg dat het weer goed komt met haar’. Wat heb ik dat vaak in mezelf geschreeuwd naar al die mensen in witte jassen. En nu, nu ze zo slecht slaapt, pijn heeft en duizelig is, moeilijk haar grenzen kan bewaken, dan vraag ik me toch weer af, ‘is er nou niemand die haar kan helpen zodat ze weer normaal kan leven?’. En dan is het goed om even te relativeren, ze leeft, ze kan weer lachen, ze kan weer vooruit. Dus gaan we gewoon verder en doen ons best, meer kunnen we toch niet, al zouden we dat soms willen."

27. dec, 2018

27. dec, 2018

….was het jaar al weer bijna voorbij. Het huis ruikt nog naar de gourmet van gisteren en de koelkast staat vol met restjes eten. De dagen zijn voorbij gevlogen en er is weer veel gebeurd.

Woensdag 12 december ga je in de avond naar het Keeztournooi met Dorien, jullie winnen de eerste prijs!

Vrijdag 14 december heb je een sollicitatiegesprek in een snackbar/lunchroom in Broek op Langedijk. Je komt met de auto naar Ben’s huis en samen lopen we naar het winkelcentrum. Ik wijs je waar de snackbar zit en jij loopt er naar toe. Ik sta vlak bij de uitgang en kijk je na totdat je er bent en ga dan winkelen. Al vrij snel bel je me, je loopt al weer in het winkelcentrum en vraagt waar ik ben. Even later hebben we elkaar gevonden en laat je me stralend weten dat gesprek goed is verlopen en dat je volgende week vrijdag mag proefdraaien.

Zaterdag 15 december moet ik werken en kom jij in mijn pauze een shake brengen. Je blijft gezellig bij me zitten want ik zit toch alleen. Je hebt een uitnodiging gekregen voor weer een sollicitatiegesprek bij een restaurant want in een hotel zit, in Heerhugowaard. Dat lijkt je wel leuker dan de snackbar dus maak je een afspraak voor maandag. ’s Avonds ga je naar een cafee en maakt het weer veel te laat. Het heeft gesneeuwd dus je loopt het grootste gedeelte naar huis en appt me om half twee, als je veilig thuis bent.

Maandag 17 december kom je, zoals altijd, in de ochtend bij me om het journaal te kijken. Ik slaap nog half en jij vindt het leuk om daar een foto van te maken, of ik dat nou ook zo leuk vind?! ’s Middags moet ik werken en vanaf mijn werk ga ik bij Ome Peter langs, jij bent daar ook. We drinken een kop thee en gaan dan samen naar huis.

Vrijdag 21 december ga je proefdraaien bij de snackbar en natuurlijk bel ik je daarna om te vragen hoe het ging. Je vond het leuk en ze waren erg aardig voor je. Toen je na een paar uurtjes wat last van je benen kreeg, mocht je even gaan zitten, ‘doe maar rustig aan’ werd er gezegd. Er kwam een collega met een notitieblokje, ‘daar kan je dingen op schrijven zodat je ze niet vergeet’, dat is wel heel belangrijk, dat ze met je meedenken en je tijd en ruimte geven. ‘Ik heb nog even mijn cappuccino-skills laten zien, ze waren wel verbaast dat ik dat kon, heb voor de leidinggevende een hartje in het schuim gemaakt!’ vertel je trots. Goedzo, laat maar zien wat je in huis hebt San!

Intussen heb je ook een uitnodiging gekregen voor een sollicitatiegesprek bij een verzorgingshuis in Broek op Langedijk, voor in het restaurant. En je bent door het uitzendbureau gebeld met de vraag of je misschien bij het uitvaartcentrum wilt werken in de horeca! Er zijn weer mogelijkheden, dat is fijn! Nou maar hopen dat je geen last krijgt van je benen en/of van de hik en/of van duizeligheid, want dan wordt het werken wel heel lastig. Het uitzendbureau moet je nog even wachten, zij laten nog het e.e.a. horen en bij het verzorgingshuis heb je een afspraak voor een gesprek op 9 januari, dat duurt nog even!

Zaterdag 22 december ga je samen met Mark naar het graf van oma, om daar het kerststalletje neer te zetten. En Zondag 23 december ga je met Mark op bezoek bij zijn opa en oma.

Maandag 24 december ga je eerst ’s middags lunchen met mevr. B en ’s avonds vieren jullie kerst bij je vader. Ik zie foto’s van mijn kinderen die allemaal op z’n kerstbest gekleed zijn, behalve jij, jij hebt gewoon je doordeweekse kleren aan en je haar hangt zoals het altijd hangt. Dat stukje is nog steeds niet terug, het lijkt je niet erg te interesseren hoe of je er uit ziet.

Dinsdag 25 december vieren we ’s avonds kerst bij mij thuis. Na mijn werk ga ik de keuken in en jij komt rond vijf uur thuis en gaat de tafel dekken. Na het eten pakken we de kadootjes uit, ik heb voor jou een trui gekocht en een zwart jurkje, ben heel benieuwd hoe dat jurkje jou zal staan! Meteen even aanpassen zit er helaas niet in!

Woensdag 26 december gaan we in de avond gourmetten, opa, oma en Ome Peter zijn er ook. Ik heb weer gewerkt en als ik thuis kom vertel jij dat je je niet lekker voelt, duizelig. Ik zie het ook aan je gezicht. Dus doe ik alles samen met Bas. Na het gourmetten doen we nog een spel en pas tegen half twaalf gaan we naar boven. Daar vertel jij me dat je het best lastig vond dat Bas en Isa soms wat opmerkingen maakten over het feit dat jij niet hielp met opruimen. Het is soms zo lastig voor anderen om te zien wat er met jou aan de hand is. Ik heb wel vaker gezegd ‘jou hersenletsel is van de buitenkant niet zichtbaar, het had eigenlijk handiger geweest als je een arm miste of zo, bij wijze van spreken dan…natuurlijk’. Dus praten we daar nog even over maar het is voor iedereen een beetje moeilijk.

Vandaag, 27 december, hebben we samen ontbeten en na dat ik gesport had hebben we samen geluncht. Daarna ben je naar Erik toe gegaan en vanavond ga je naar Mark en Mieke want daar, waar zij wonen, is op donderdag altijd een praatgroepje waar jij tegenwoordig ook aan deelneemt. Kan geen kwaad lijkt me.

Best wel veel positieve dingen gebeurd, qua werkmogelijkheden, maar toch ook wel weer wat hobbels op de weg. Dus ja, als mensen vragen ‘hoe gaat het met je dochter?’ vind ik het altijd wel lastig om een antwoord te geven. Want ‘goed’ is iets te optimistisch  en ‘niet goed’ klopt ook weer niet, dus zeg ik meestal, ‘het blijft een zorg’….

….maar San weet je? ik vind het niet erg, je bent mijn dochter, dus zorg ik voor je…al is het tot in de eeuwigheid.