27. jun, 2018

27. jun, 2018

"Daar loopt mijn dochter, 22 jaar jong, zoekend naar wie ze is, wie ze was. Een verschrikkelijk jaar achter de rug, in haar jonge leventje getroffen door iets onverwachts, iets waardoor ze heel veel verloor. En toch is ze altijd optimistisch en positief gebleven, nooit gezeurd, geklaagd, nooit de moed laten zakken. Daar staat ze dan, haar schouders schokkend van het hikken en toch doet ze het. Ze gaat afrekenen bij de serveerster, ze heeft me net getrakteerd op een etentje, ‘omdat je zoveel voor me doet’. Soms kan ik het nog steeds niet geloven dat dit allemaal is gebeurd. "

27. jun, 2018

27. jun, 2018

….kwam ik thuis van mijn werk en zei je, ‘mam, pak je tas, je hoeft geen eten te koken, we gaan samen uit eten’. Dat was een verrassing en dat vind je zo leuk steeds, om mensen te verrassen. Je wordt er zelf heel blij van om mensen onverwachts te verrassen. Je kunt dan bijna niet wachten tot het zover is en zet alles in werking om het te kunnen organiseren. Je hebt al voorpret als je er aan denkt, zo leuk om te zien.  En nu was ik dus aan de beurt en reden we over de A9. Eigenlijk mocht ik niet weten waar naar toe maar jij had de tomtom ingesteld en zo kon ik zien dat het 35 minuten rijden was en aangezien jij graag bij See you komt, was het niet moeilijk te raden. En daar zaten we dan even later, heerlijk in het zonnetje op het terras. Dat was een leuke (en lekkere) verrassing San!

In de afgelopen twee weken heb jij weinig stil gezeten, eigenlijk TE weinig. Je dagen zitten van negen tot negen vol, daar zorg je zelf wel voor. Je ontmoet steeds nieuwe mensen waarmee je dan meteen gaat afspreken. Ik denk dat er intussen wel minstens tien mensen zijn waarmee je steeds gaat afspreken om te gaan lunchen/eten/enz. Ook bezoek je nog steeds trouw mevr. B en ga je met haar fietsen.

Tussen de bedrijven door zijn er nog wat afspraken geweest rondom jouw schoolplannen en heb je therapie gehad en ambulante begeleiding. In het AC ben je weinig geweest, dat is dan juist weer wel de bedoeling, dat je het AC niet meer nodig hebt.

Met Sonja ben je naar het UWV geweest om de verzekeringsarts te bezoeken. Het leek me beter om dat met je ambulant begeleidster te doen, die staat er wat zakelijker in. Volgens Sonja heb je het goed gedaan. Er werden allerlei vragen gesteld om te kijken of je arbeidsgeschikt of arbeidsongeschikt bent op dit moment, daar krijgen we de uitslag nog van. Het UWV heeft contact gehad met de arbeidsintergratie van Heliomare en die vertelde dat ze de opleiding en stage die jij wilt gaan doen, een goed idee vonden en wel zagen zitten. Uiteindelijk zei de mevrouw van het UWV dat het dan misschien toch niet zo’n verkeerd idee is. Wat ze ook beslissen, het maakt ons niet zoveel uit want we zijn er eigenlijk al uit dat je de opleiding wilt gaan doen, je hebt er al zin in! Ook ben je naar de arbeidsintegratie geweest, die heeft gezegd dat je beter even kunt afwachten wat het UWV van plan is.

Met de hikpillen ben je gestopt, die hielpen voor geen meter. Eerlijk gezegd had ik daar vanaf het begin al geen vertrouwen in, het komt vanuit je hersenen dus moet het ook in je hersenen opgelost worden. De psychologe van Heliomare heeft je gevraagd om een Hikverslag te maken, om te kijken wanneer je veel hikt, in welke situaties. Gisteravond ben je daar mee bezig geweest. Voor het eerst zat je gewoon, zoals ‘vroeger’, tegenover me aan tafel, ieder achter onze eigen laptop.

Laatst heb ik tegen je gezegd dat je eens tussen je kleding moet kijken wat je eigenlijk allemaal hebt, je draagt namelijk steeds dezelfde dingen terwijl je rekken vol hebt hangen. Eerst zei je dat daar niks tussen hangt maar gisteren kwam je ineens in een leuk fris setje naar beneden, schoenen in dezelfde kleur als het shirtje en bijpassende armbandjes, zoals je dat altijd deed voordat je ziek werd. Fijn om te zien. Het grappige is dat de kleding die je allemaal hebt, nieuw is voor jou. Soms loopt Isa in een shirtje en zeg je, ‘leuk shirtje Isa’ en dan vertelt Isa dat het jouw shirtje is.

‘Mam ik heb iets heel geks gedaan’, zeg je als je bij me aan tafel zit. Nou doe je de laatste tijd wel gekke dingen. Ik heb het denk ik nog niet eens verteld in deze blog, maar een paar weken geleden stond je op het station in Heerhugowaard en kwam er een jongen naar je toe. ‘Mag ik jouw mobiel even gebruiken om mijn vriendin te bellen? Ik zou haar bellen als ik met de trein was aangekomen hier zodat ze me kan ophalen, maar ik ben mijn mobiel vergeten’. Bij mij gaan meteen de alarmbellen rinkelen en ik kijk je geschrokken aan. ‘Hij zag er heel normaal uit en had allemaal muziekapparatuur bij zich, hij bood me twintig euro aan als hij even mocht bellen’. De alarmbellen doen inmiddels pijn aan mijn oren. ‘Ik zei hem dat ik echt geen twintig euro hoefde en toen ik gebeld had vroeg ik waar zijn vriendin woonde…en wat denkt je?’. Je kijkt me verwachtingsvol aan en zegt dan, ‘Seringenlaan!’.  Ik snap helemaal niets meer van dit verhaal en bedenk me wat hij allemaal gedaan zal hebben met jouw mobiel, ingelogd in je bank-app en je rekening geplunderd? Maar jij vertelt me dat er echt niets gebeurd is, hij was gewoon heel blij dat hij mocht bellen, hij had al een paar andere mensen gevraagd en die wilden het niet. Hij belde gewoon zijn vriendin, was heel blij en gaf twintig euro. We waren nog maar net van dit verhaal bekomen en toen kwam het volgende avontuur. ‘Ik was op het station in Alkmaar en toen kwam er een vrouw naar me toe’. O nee he, dacht ik, wat nu weer? Ze vroeg iets (ik weet niet meer wat) en jij liep met haar mee omdat je toch die kant op moest. ‘Ik vertelde dat ik op mijn vriend stond te wachten die me zou komen ophalen maar dat hij de telefoon niet op nam en ik dacht dat hij in slaap gevallen was’. Tussen je zinnen door zit je steeds te giechelen en je weet gewoon dat ik in shock ben. ‘Toen vroeg ze waar ik naar toe moest en mocht ik met haar meerijden, het was een hele aardige vrouw’. Weer vertel ik je over wat er allemaal had kunnen gebeuren en tegelijk besef ik dat het jammer is dat ik zo slecht denk over de mensen terwijl er gewoon echt niets gebeurd is. ‘Ik ben zuinig op je San, het had heel anders kunnen aflopen’. Je weet het, je snapt het, je begrijpt het, maar ik weet zeker dat je het de volgende keer weer zal doen. Ook Bob schrikt zich rot als je het verhaal vertelt. Je had hem verrast door al bij hem op de stoep te staan zodat hij je niet hoefde te halen van het station, maar toen je vertelde hoe dat kwam, was de verrassing niet echt aangenaam!

‘Gisteren ben ik bij de Boomladder naar binnen gegaan en heb daar rondgelopen om te kijken of ik het nog herkende’, vertel je me nu terwijl we aan tafel zitten. Gelukkig is dit iets onschuldigs. Een leerkracht is met je meegelopen en je wist nog goed hoe alles er uit zag, van je basisschooltijd is best nog veel blijven hangen. Dat zijn leuke dingen San!

Toen je gisteravond met je laptop bezig was, ben je oude foto’s gaan bekijken en steeds vroeg je er dingen over aan mij. Toch kwam er wel weer veel naar boven. Vandaag heb je via de app contact gezocht met twee vroegere vriendinnen, je bent gewoon echt opzoek naar stukjes van je verleden.

Vorige week zaterdag zijn we naar de voorstelling van Dylan geweest, zo leuk. Oma Hemmie en Bob waren ook mee. Zondag, vaderdag, ging je naar Ben om hem te verrassen met een kadootje, ‘omdat hij zoveel voor me gedaan heeft en toch mijn stiefvader is’. Zo lief dat je dat zelf bedenkt. Ik heb je de tip gegeven om een paar goudvissen te kopen, Ben heeft een klein vijvertje in zijn tuintje gemaakt. Je bent samen met Isa naar Intratuin geweest om een paar vissen te kopen en ’s middags naar Ben gefietst om hem te verrassen. Joao zou ook komen en die wilde je graag zien dus bleef je even tot hij er ook was. Ben vond het heel lief, jouw verrassing, beetje jammer dat…vlak nadat jij weer naar huis fietste…er een paar meeuwen het piepkleine vijvertje in Bens piepkleine tuintje ontdekten en er twee vissen uit wisten te snaaien, snertbeesten.

Eergisteren kwam Bob bij ons eten en na het eten zijn jullie naar opa en oma Hemmie gelopen. Alleen had je geen zin meer om terug te lopen en belde je Isa, die zou toch al Bob naar het station brengen dus daar heb je meteen maar gebruik van gemaakt. Een klein beetje lui San!

Dylan appte me na de voorstelling dat hij het leuk vond dat we er waren, ‘en wat ziet Sanne er weer fantastisch uit’, dat horen we graag! Dat is nog wel even een dingetje, jouw zelfvertrouwen. Ik hoop dat dat langzaamaan weer terug zal komen, misschien als je weer aan het werk bent en met je school bezig bent. Als je merkt dat het allemaal best wel goed gaat, dat je dan meer vertrouwen in jezelf krijgt en wat positiever naar jezelf kunt kijken. Je bent gewoon prachtig en ik ben echt niet de enige die dat vindt…ooit zul je het zelf ook zien, dat kan toch niet anders?!