24. apr, 2018

24. apr, 2018

"Zal er een leuke jongeman bestaan die mijn dochter in haar blauwe ogen kijkt en ziet hoe een mooi mens ze is? die om haar eigenaardigheden en dwangdingetjes kan lachen en door de regen fietst om peren voor haar te kopen? Er zal vast wel iemand zijn die het leuk vindt om spelletjes te spelen tot in den treuren, die haar hand vasthoudt en haar laat zien dat ze prachtig is en het voor elkaar krijgt om foto’s van haar te mogen maken. Ergens loopt hij rond, ik weet het zeker.....ik kijk er niet van op als hij Kees heet. "

24. apr, 2018

24. apr, 2018

…zijn er weer twee weken voorbij, het gaat zo snel en er gebeurt altijd wel weer wat.

Donderdag 12 april heb je therapie en ga je zelf regelen dat er een intakegesprek komt voor het autorijden, je kan niet wachten tot je weer legaal achter het stuur mag.

Vrijdag 13 april heb je overdag de geheugentraining in de Zilvermeeuw in Alkmaar. Volgens je vader vind je het wel wat lang om twee uur achter de computer geheugentraining te doen, maar de jongen die je begeleidt vind je wel aardig dus dan is het wel vol te houden! 's Avonds spreken we af op het Coolplein. Isa en Laura gaan de Cityrun doen en wij gaan ze aanmoedigen. Tussendoor moeten we wachten dus gaan we in het casino thee drinken en even spelen. Je hebt geluk want toevallig, net als je alleen maar op de nul inzet, komt het balletje op de nul. Nadat we Laura en Isa hebben toegejuicht ga jij naar een paar vrienden van de vriendengroep, ze zitten bij Stroming en Ben en ik gaan naar huis.

Zaterdag en zondag ben je bij je vader. Zaterdag ga je met Dylan naar Stroming. Maandag 16 aprilom een uur of drie kom je bij mij binnen, in de ruimte waar ik werk. Je zet je tas even bij mij en vertelt me dat je het gesprek nu hebt. Om half vijf fietsen we samen naar huis en vertel je me trots dat je zelf voor elkaar hebt gekregen dat je meer gaat verdienen dan dat ze je in de eerste instantie aanboden. Je had vertwijfeld gekeken toen ze het uurloon noemden, ‘ik zie je twijfelen’, had ze gezegd, ‘ja, ik heb vrienden van mijn leeftijd die meer verdienen’. En toen hebben ze je een stukje hoger ingeschaald, heel stoer van jou San! En….we zijn vanaf nu collega’s!

Dinsdag 17 april ga je voor de vierde en meteen ook laatste keer naar het leescafé. We hebben het er over gehad en het lijkt mij verstandig dat je je nu bezighoudt met je werk en daarnaast genoeg rust krijgt. Je geeft vandaag dan ook door dat je niet meer komt werken in het leescafé. Opa en Oma Hemmie komen bij je koffiedrinken en ik kom na het sporten heel even bij je langs. Je gaat samen met oom Peter naar het tuincentrum en in de avond ga je weer naar Erik.

Donderdag 19 april heb je ’s ochtends met Sonja afgesproken, daarna ga je met Laura bij Stroming wat drinken en ga ik in de middag met je mee naar Heliomare. Je hebt een half uur cognitieve therapie en een intakegesprek voor de autorijschool in Heliomare. Het is vandaag prachtig weer dus we gaan op tijd naar Wijk aan Zee, parkeren de auto en gaan naar de strandtent waar we afgelopen zomer zo vaak zijn geweest. Jij drinkt muntthee en ik koffie verkeerd. Je moet lachen omdat je terugdenkt aan de tijd waarin jij steeds de muntblaadjes ging opeten, ‘bizar’, noem je het nu zelf. Als je naar binnengaat om naar de wc te gaan, loop je langs de bar waar de aardige strandtentmevrouw achter staat. Ik hoor haar zeggen, ‘jeeeeej! Wat zie jij er goed uit! wat knap dat je zo bent afgevallen!’ en de strandtentmeneer noemt je ‘een echte beauty’. Ik glunder en voel me een trotse moeder. Daarna loop ik met je mee naar Heliomare, je gaat bij de activiteitenbegeleiding eerst nog even een armbandje afmaken en ik ga terug naar het strand om even te zonnen. Een uur later haal ik je op en doen we er vervolgens ruim een uur over om thuis te komen vanwege files. Onderweg worden we gebeld door de endocrinoloog. Ze vertelt dat de uitslag goed is, er zijn geen afwijkingen geconstateerd en je bijnieren maken gewoon cortisol aan, ‘dat neemt niet wat dat er evengoed schade kan zijn in de hypofyse, dat kan alleen met een scan bekeken worden’. Ik vraag haar of ze dit terugkoppelt naar de neuroloog, want ja, de uitslag is dan misschien wel goed, maar jouw nachten zijn nog steeds heel kort en je hikt ook nog steeds, al is dat wel wat minder geworden. Wordt vervolgd!

Zaterdag werk ik de hele dag in de tuin, jij gaat samen met Isa boodschappen doen en doet was klusjes. Als je in de tuin de was ophangt vraag je, ‘Mam, wij hebben toch een perenboom in de tuin? Is dat die daar met die bloemetjes?’. ‘Eh, ja, dat is een perenboom inderdaad’, ..ik vrees dat de peren al geoogst worden voor ze goed en wel rijp zijn! Na het eten ga ik naar Ben en jij hebt hier thuis met Erik afgesproken. Erik zie je vaak, jullie gaan veel op pad en eten soms samen. Je vindt hem heel aardig maar daar blijft het ook bij. Net als Paul, die zie je ook een paar keer in de week, Mark nu iets minder en Mieke zegt steeds af als jullie iets afspreken. Het zijn allemaal mensen die je bij het AC hebt ontmoet, allemaal aardige mensen die op de één of andere manier psychisch iets mankeren. Fijn dat je die contacten hebt, al vind ik het best een beetje moeilijk.

Zondag 15 april ga je naar Mara. Mara is ietsje ouder dan jij  en is bijna zes jaar geleden van de trap gevallen en met haar hoofd op de plavuizen vloer terechtgekomen. Na een paar weken kunstmatige coma is ze wakker gemaakt en was ze halfzijdig verlamd. Ze woont nu in een ‘beschermd wonen’ project. Zo knap hoe ze zichzelf redt! Met aangepaste schoenen en een kruk loopt ze naast je als ik jullie tegemoet loop op het Coolplein. Jullie zijn eerst vanaf Mara’s huis naar de stad geweest en hebben een pyjamapak voor mij gekocht, een soort schaap met staart en al, lekker voor de winter! Daarna zijn jullie met de trein naar Heerhugowaard gekomen en lopend naar Stroming gegaan. We hadden afgesproken dat ik jullie zou halen. Bij ons thuis gaan jullie samen koken en eenmaal aan tafel komen de gesprekken. Mara is heel benieuwd hoe jij bepaalde dingen ervaart, nu je hersenletsel hebt. Je vindt het zelf wat moeilijk om het te verwoorden, je weet immers niet zo goed meer hoe alles was vóór je hersenletsel. Na het eten komt de moeder van Mara om haar op te halen. We drinken thee en praten over alles wat we hebben meegemaakt. Er zijn best veel overeenkomsten. Jullie hebben allebei van die dwangdingetjes, zoals jij met je peren en spelletjes. Mara’s moeder vertelt dat Mara in het begin ook veel de hik had en ook een onzuivere huid. Bij haar is het goed gekomen, dus komt bij jou ook vast goed! Mara heeft geen geheugenverlies maar is gauw moe, logisch als je bedenkt dat ze alles met één hand moet doen. Fijn dat jullie elkaar hebben leren kennen, ik hoop dat jullie vriendinnen zullen worden….en blijven!

Maandag 16 april heb je je eerste werkdag, spannend! Ik vind het best een beetje eng, je moet meteen zeven uur lang werken en zal veel informatie krijgen. Na het werk ga je bij je vader eten maar ik wil je toch heel even vragen hoe het op je werk was. ‘Ja, was leuk en ging goed’, vertel je als ik je bel. ’s Avonds krijg ik iets uitgebreider verslag. Je vond het leuk maar er was een collega die wat streng tegen je was toen je even met een bewoner een praatje ging maken, je moest sneller werken. ‘Client centraal’, is het motto, ‘maar wel een beetje doorwerken graag’, dat zetten ze er alleen niet achter.

Dinsdag 17 april, vandaag, je tweede werkdag. Morgen ook weer werken en dan zaterdag en zondag, best veel om mee te beginnen. Gelukkig zijn de werktijden wel fijn, van 11.30 tot 18.30 uur. Helaas heb je vannacht weer niet veel uurtjes geslapen, ik hoop dat je het allemaal volhoudt. Na het sporten fiets ik langs de AH want je had gezien dat daar de peren in de aanbieding zijn. Ik stop er vijftien in een plastic zak en ga er mee naar de kassa. ‘Zo, dat is een flinke voorraad peren!’, zegt de caissière, ‘tja’, zeg ik en slik de rest van mijn woorden in….

….ze moest eens weten.