11. mei, 2017

11. mei, 2017

"Voor mij is ze altijd mooi, mijn dochter, ik kijk door haar ziekte heen, ik zie alleen maar mijn mooie lieve kind als ik naar haar kijk. Maar ik kan me voorstellen dat als ze in de spiegel kijkt, of naar de foto’s die we van haar maken, dat ze van zichzelf schrikt. Ze is bleek, draagt geen make-up, haar ogen staan nog wat dof, haar hals is vol pukkeltjes, haar linker mondhoek hangt nog wat naar beneden en haar tanden lijken geler. Ik vind dat allemaal niet zo interessant, veel belangrijker vind ik de inhoud van haar lieve koppie. Laat dat eerst maar eens opknappen, en dan komt de buitenkant wel weer. Komt goed San….echt. "

11. mei, 2017

11. mei, 2017

….we hebben in de tuin gewerkt en in huis opgeruimd, daarna met Tante Julia gegeten bij de Griek en toen naar jou toe gereden.

Als we de gang door lopen over jouw afdeling zien we in de verte Gerard aan de tafel in de huiskamer zitten tegenover jou, je hebt hem gestrikt voor een potje ‘mens erger je niet’. Hij is er al een uurtje en loopt met ons mee naar buiten als wij met jou naar het strand gaan.

Eerst lopen we nog even langs jouw kamer om je spullen op te ruimen die we mee hebben genomen, jij gaat naar de wc want je inco hangt zo’n beetje op je knieen, je bent er zelf verbaast over.

Op de parkeerplaats nemen we afscheid van Gerard en voor de tweede keer vraag je aan ons of één van ons misschien €2.70 heeft. Eerst dacht ik dat je het vroeg om iets eet-of drinkbaars van te kopen maar dan vertel je dat je dat van Margriet hebt geleend. Gerard laat weten dat dat wel komt maar het zit je blijkbaar dwars dus pak ik het geld uit mijn portemonnee en geef het aan Gerard, dan pas mag hij gaan!

Voor de strandtent staan kuipstoelen en daar gaan we inzitten. Isa neemt jou mee het strand op, je neemt schelpen mee voor op je kamer, ik hoop niet dat je denkt dat die dingen eetbaar zijn omdat ze naar vis ruiken. Wij bestellen een wijntje en als jullie weer bij ons komen zitten bestellen jullie latte machiato..’want daar zit een koekje bij’  zeg je gniffelend tegen Isa.  Aan de serveerster vraag je weer om hapjes maar ik laat weten dat het niet nodig is, ze kent ons gelukkig nog van de vorige keer. Het koekje werk je razendsnel naar binnen en je lepelt het schuim uit je beker achter elkaar op. We moeten je echt afremmen en afleiden door te praten over wat we gedaan hebben. Je stelt zelf weer de vraag, ‘is er nog iets gebeurd?’. Ik doe je de groetjes van iedereen die dat aan mij gevraagd heeft en je zegt, ‘geef iedereen maar kusjes van mij, behalve Thomas, die geef ik liever zelf!’.

We zitten heerlijk zo in het ondergaande zonnetje maar ik moet jou steeds zeggen dat je moet genieten, ‘doe je ogen even dicht en geniet van de zon San’. Je kijkt alleen maar naar onze glazen en vraagt of je ‘alsjeblieft’  een slokje mag, als dat mag zeg je daarna netjes, ‘dank je wel’. Het is aandoenlijk, je doet er alles voor om maar te mogen drinken.

‘zullen we gaan?’ vraag je terwijl wij onderuitgezakt genieten van de warme avond. Ik kijk je verbaast aan, ‘waarom wil je weg? We zitten toch lekker hier?’. ‘ja maar als ik weer terug ben krijg ik fruit en drinken van de verpleegster’. Het blijft me verbazen hoe die drang jou overheerst.

We laten je eerst een stukje lopen maar ik merk dat je wat trillerig bent dus je mag van mij weer in de rolstoel. Zodra we terug zijn in jouw kamer weet je niet hoe snel je ons weg moet werken zodat je maar naar die huiskamer kunt.  Je neemt al afscheid van ons voordat we goed en wel aankondigen dat we weggaan. Je zegt nog wel ‘ik hou van jullie’ als we zwaaien, dat maakt een hoop goed!

Je loopt in een rap tempo met je rollator richting huiskamer en draait je een paar keer om om te zwaaien. Ik roep nog naar je, ‘wat kan je ineens hard lopen?!’, je lacht.

De verpleegkundige heeft nog wat vragen aan ons en Isa gaat nog even terug naar je kamer om de map te lezen, dat was ze vergeten. Je wordt door een andere verpleegkundige uit de huiskamer gehaald en krijgt je fruit in je kamer.

Buiten zien we je bij het raam staan, je ziet ons en je zwaait.

Ik hoop zo dat je gauw je eet- en drinkdrang onder controle hebt en niet meer incontinent ben, dan kunnen we voorzichtig gaan denken aan een weekendverlof.

En dan nemen we je lekker mee naar huis en hoeven we even niet meer te zwaaien.

……doe je best San!

11. mei, 2017