9. mei, 2017

9. mei, 2017

"Vandaag merkte ik dat ik het moeilijk vind om m’n dochter los te laten, letterlijk en figuurlijk. Als ik naast haar loop of naast haar zit moet ik haar vasthouden, m’n arm om haar heen of haar hand in de mijne. Elk moment dat ik dicht bij haar kan zijn, koester ik. Misschien komt het omdat ik haar nu binnen korte tijd drie keer heb zien wegglijden. Juist op momenten waarop ik dacht dat het wat beter ging, gebeurde er iets waardoor we weer opnieuw moesten beginnen. Ik durf bijna niet blij te zijn nu het steeds wat beter gaat. En daarom houd ik haar vast, zolang als het kan en zolang als het nodig is…totdat ik er vertrouwen in heb dat ik haar los kan laten."

9. mei, 2017

9. mei, 2017

…verblijf je nu in Heliomare en ik durf het bijna niet hardop te zeggen maar het gaat echt wel beter met je, vooral als je het vergelijkt met hoe je hier binnen kwam. Vandaag ga ik met Nick en Bas naar jou toe, Nick heeft je voor het laatst in het ziekenhuis gezien. Eerst ga ik in je kamer je schone was opruimen en dan lopen we naar de huiskamer waar jij met een puzzelboekje bezig bent. Je lacht als je ons ziet. Ik stel meteen voor om naar de strandtent te gaan, de zon schijnt, lekker wandelingetje. Eerst even langs de wc, jas aan, schoenen aan en daar gaan we….met de rolstoel want het is even te ver lopen voor jou.

Onderweg vraag je ons of er nog iets gebeurd is. Dat is de vraag die je aan iedereen stelt. Dus Nick vertelt over de cursus die hij gedaan heeft en je stelt er geïnteresseerd wat vragen over. Bij het strand hangt een donkere lucht boven de zee, het is een mooi gezicht en we maken wat foto’s. Eigenlijk heb je daar geen geduld voor, je wilt naar binnen, eten…drinken. Dat is nog steeds een probleem, je hebt het niet onder controle, net als je blaas. Bij binnenkomst gaan we eerst meteen naar de wc en dan gaan we bestellen. Jij bestelt een latte machiato en kijkt op de kaart of er iets eetbaars is wat je lekker vindt maar ik laat je meteen al weten dat we er niks bij gaan eten. De serveerster neemt onze bestelling op en dan vraag je haar toch of er ook bittergarnituur te krijgen is. Ik zeg weer dat we alleen iets gaan drinken maar je blijft gefocust op eten. Als onze drankjes worden gebracht vraag je aan de serveerster, ‘kunnen we anders een kindermenu bestellen?’, vervelend om je hierin steeds te moeten corrigeren. Bas krijgt zijn chocomelk met slagroom voor zijn neus maar hij heeft er nog niet naar gekeken of jij schept er met je lepel een hap slagroom af en stopt het snel in je mond. Het is aandoenlijk, lachwekkend, zorgwekkend en irritant tegelijk hoe jij geobsedeerd bent door eten en drinken. Ik geef je mijn koekje en daarvan geef je de helft aan Bas en vraagt hem dan of je nog een schepje slagroom mag. De koffie is nog heet dus vraag je of je een slokje van Nick z’n ijsthee mag..’asjeblieft?’. Tja, zeg daar maar eens ‘nee’ tegen.  Ik leg je uit dat je het voor ons wel gezellig moet houden want anders denken we er de volgende keer wel eerst drie keer over na voordat we je meenemen naar de strandtent. Je snapt het, alleen kun je er zelf niets aan doen. Je zegt zelfs dat je het zelf heel irritant vindt dat je steeds zo’n trek en dorst hebt. Wel zeg je dat je op de weegschaal bent geweest en dat je een kilo bent afgevallen, dat noem je steeds op wanneer je om eten vraagt. Je weet het uiteindelijk voor elkaar te krijgen dat je van de aardige serveerster een kiwi krijgt, doormidden gesneden. Die kiwi lepel je helemaal uit en dan keer je de schil binnenste buiten en schraapt met je tanden al het vruchtvlees van de schil, tjonge, het lijkt alsof je een week niet gegeten hebt.

We lopen weer naar Heliomare, eerst naar je kamer en dan geef je aan dat je naar de huiskamer wilt. Ik vraag je of je daar naar toe wilt om te eten en drinken of om de gezelligheid. Je bent wel zo eerlijk om te bekennen dat het om het eerste gaat. ‘erg eigenlijk San, dat je het eten en drinken belangrijker vindt dan ons gezelschap’. Je zegt dat dat inderdaad waar is, de drang naar eten en drinken overheerst alles.

We gaan met je naar de huiskamer en doen een lang en spannend potje ‘mens erger je niet’. Je speelt vals maar we corrigeren je. Ik heb thee gemaakt. Gelukkig had ik zelf nog een theezakje in mijn tas want ze hebben hier alles achter slot en grendel gezet, zondag was dat nog niet zo maar nu is zelf de koelkast  met een kettingslot hermetisch afgesloten. Goh, wat zal de reden daarvan zijn?!?

Tijdens het spelletje hebben we veel lol en jouw mondhoeken gaan ook soms omhoog, vooral als je één van ons van het bord kunt afgooien, alleen als je er zelf wordt afgegooid vind je het irritant. Ik zie je steeds naar mijn theeglas kijken waar het theezakje nog in hangt. ‘mam wil je me straks jouw theezakje geven?’, ik vraag je waarom en je zegt alsof het heel normaal is, ‘ik wil het opeten’. Ik probeer je weer wijs te maken dat het niet echt normaal is om theezakjes te eten, je bent dat met me eens maar toch is de drang te groot. Je vraagt het later nog weer een keer, ‘anders gooien ze het weg, dat is toch zonde?’. Ik sta op en gooi het in de vuilnisbak, dan hoef je er niet meer verlangend naar te kijken.

Je wint het potje, pas om half tien zijn we klaar en brengen we je naar je kamer. Je wilt weer terug naar de huiskamer, ‘om fruit te pakken’, zeg je. Ik stel aan je voor om met ons mee te lopen en dan langs de verpleegkundige te gaan om het te vragen of dat mag. De verpleegkundige zegt dat je niet meer in de huiskamer mag maar dat ze jou op je kamer een appel komt brengen. Dus lopen we weer met je naar je kamer. Je laat ons nog een lampje zien dat van kleur verandert, je hebt het van Ivanka en haar familie gekregen, ze hebben het naar je gestuurd. Je vraagt me of ik ze ervoor wil bedanken want je vindt het superlief, dat ga ik voor je doen. Op je tafeltje staat een mandje met plantjes, die kreeg je van Anne en Margriet, leuk, staat zo gezellig! Elke keer laat je me weer weten dat je het heel erg lief vindt van alle kaarten en kadootjes die je steeds krijgt, fijn dat je daar zo dankbaar voor bent.

Met de verpleegkundige heb ik nog even een gesprekje, ze vertelt me dat ze morgen in het artsenoverleg gaan bespreken of je misschien een bepaald medicijn kunt krijgen wat jouw obsessieve drang naar eten en drinken kan afremmen. Je zegt dat je dat wel graag zou willen omdat je het zelf heel vervelend vindt dat je dat hebt en dat je zelfs misselijk wordt van de dorst. We gaan het afwachten wat de artsen er mee gaan doen.

We nemen afscheid van je en ik vraag je om te zwaaien naar ons. Je gaat aan je tafel zitten met je puzzelboekje en inderdaad, als we buiten lopen zwaai je naar ons en blaas je kushandjes naar ons.

We zwaaien en lopen naar Nicks auto en ik bedenk me dat dit zo vreemd voelt. Wie had nou kunnen bedenken dat ik ooit mijn dochter zou uitzwaaien in Heliomare?

…wat kan het leven toch soms rare wendingen maken.

9. mei, 2017