7. mei, 2017

7. mei, 2017

"‘Ach mam, het is maar goed dat jij dit allemaal niet mee hoeft te maken’, denk ik steeds als ik aan mijn moeder denk die begin januari overleed. Ze zou het vreselijk vinden als ze zou weten wat haar kleindochter allemaal moet doormaken en hoe ze er nu aan toe is. Het is zo vreemd, een paar maanden geleden bezocht ik steeds mijn moeder. Ik nam haar mee in de rolstoel, even haren kammen, haar kamer gezellig maken, even naar buiten of wat eten en drinken in het restaurant, zwaaien bij het raam, gesprekken met verpleegkundigen enz. En ook bij haar gebruikte ik vaak de woorden, ‘weet je nog, kan je je nog herinneren dat…’ en nu doe ik hetzelfde met mijn dochter. Ik heb er maar één woord voor…..bizar."

7. mei, 2017

7. mei, 2017

….van het overslaan van dagen is dat de sprongen ietsje groter zijn. Er zaten nu twee lange dagen tussen en ineens zie ik wat meer emotie in je gezicht. Ook is je drang naar drinken en eten wat minder geworden, althans, je hebt het iets meer onder controle lijkt zo.

Als we richting de ingang lopen zien we je al in je kamer zitten bij het tafeltje naast het raam, je ziet ons niet want zo te zien zit je te lezen.

We komen je kamer in en ik zie dat je bed anders staat, tegen de muur aan, zo heb je meer ruimte. Je vraagt niet eens meteen naar eten of drinken, je zit in je rolstoel aan het tafeltje boven een tijdschrift. Ik ruim je schone kleren op en Ben masseert je nek want je geeft aan dat je pijn in je nek hebt. Je vraagt of er nog iets gebeurd is en of we nog nieuws hebben. Je vertelt ons trots dat je twaalf theezakjes hebt gegeten, zoethoutthee. ‘sommige mensen eten toch ook van die zoethoutstokjes?’, zeg je, alsof je het daarmee goed praat. Maar je hebt toch ook wel in de gaten dat het niet helemaal gebruikelijk is om theezakjes te eten, vooral als ik als voorbeeld geef hoe het zou zijn als je in een restaurant zit en de serveerster vraagt: ‘ heeft u een keuze kunnen maken?’,  en jij zegt: ‘ja, doe mij maar een cappuccino en een portie theezakjes graag’…. ‘zie je het voor je?’, ja, je ziet het voor je en je lacht er om. Toch vertel je ons schaamteloos dat het heel lekker smaakte en dat je er…nu we het er over hebben…weer heel veel trek in krijgt. We vinden het bizar en dat is het woord wat we de laatste tijd heel vaak gebruiken, bizar wat jij allemaal meemaakt, bizar wat jouw hersenen allemaal met je doen, bizar dat je theezakjes eet.

Je vertelt dat Laura is langs geweest. Dat wist ik want Laura had me het verslag over haar bezoek aan jou naar me ge-appt. Ze vertelde dat je bij binnenkomst meteen vroeg of ze chocola bij zich had, Laura moest er om lachen maar jij niet! Je schijnt helemaal vergeten te zijn dat Laura al twee jaar op zichzelf woont en al bijna een jaar een vriend heeft. Ze heeft er het één en ander over verteld maar je kon je er niets van herinneren. Jullie gingen in de huiskamer spelletjes doen en je won van Laura met ‘vier op een rij’. Je vader vertelt me later nog dat je hem vertelde dat je met Laura ook 'mens erger je niet' ging spelen, 'maar het lukte me niet' zei je. Hij vroeg je wat er dan niet lukte en toen zei je met een grijns 'ik ergerde me wel'!

Laura was in ieder geval blij om te zien dat het wat beter met je gaat.

Je vader en Yolande zijn in de middag geweest, ze zijn met je naar buiten gegaan, lekker even uitwaaien. Je lag te slapen toen ze bij je kwamen en daarna ging je douchen, zelfstandig. De verpleegkundigen houden nu samen met jou een lijst bij  met wat je aan vocht binnen krijgt zodat er een goed beeld is van wat je binnenkrijgt. Maar ja, hoeveel je tijdens het douchen opdrinkt….??

Ik bind je haar in een staart en dan stel je voor om naar het restaurant te gaan om iets te drinken. Ik laat je weten dat het restaurant dicht is maar je wilt toch even gaan kijken. Eigenlijk wil je in de rolstoel maar we willen dat je loopt. De rollator vind ik eigenlijk ook niet nodig maar je wilt persé dat ding mee. Het lopen gaat goed, zelfs het traplopen gaat soepel. Het restaurant is inderdaad dicht maar je laat het er niet bij zitten en vraagt voor de zekerheid aan de receptioniste, ‘is er hier nog ergens een restaurant open?’.  Het antwoord wisten we al maar had jij even nodig ter bevestiging. Dan maar even in de huiskamer op jouw afdeling een kopje thee drinken en een spelletje doen. Terwijl jullie de kaartjes van het ‘memorie spel’ op tafel leggen, ga ik thee maken bij het aanrecht en dan zeg jij sneaky tegen Ben, ‘zullen we snel alle kaartjes bekijken?’ !! 

Ik merk dat je steeds heel snel de kaartjes omdraait bij het potje ‘memorie’ wat we doen en ook ‘mens erger je niet’ doe je alsof je haast hebt. Je hebt er totaal geen moeite mee om zo nu en dan even vals te spelen.

Je grijpt steeds naar je hoofd en inderdaad, je hebt hoofdpijn. We gaan je naar je kamer brengen maar zodra je staat loop je naar het keukenblok, pakt een banaan van de fruitschaal en je duwt me gewoon opzij als ik je tegen wil houden!  Ik weet je zo ver te krijgen om de banaan op de rollator te laten liggen en het eerst met de verpleegkundige te overleggen.

Voordat we naar je kamer gaan, stel ik je voor om eerst nog even naar de wc te gaan. De verpleegkundige helpt je even met een nieuw luierbroekje. Dit is voor het eerst dat ik een paar uur met je heb doorgebracht waarin jouw broek droog blijft!  Aan de verpleegkundige vraag ik nog even of ze misschien een normale stoel in jouw kamer kunnen zetten zodat je niet in de rolstoel of op een klapstoeltje aan je tafel hoeft te zitten. Ze regelt het meteen. We nemen afscheid van je en ik vraag je of je naar ons gaat zwaaien als we buiten lopen.

Even later staan we buiten en kijken naar jouw raam. We zien je aan het tafeltje zitten en je eet je banaan, je bent ons allang vergeten.

…..tja, als je moet kiezen tussen zwaaien naar je moeder of een banaan eten!

7. mei, 2017