24. apr, 2017

24. apr, 2017

"Het lijkt soms net een puzzel. Je hebt alle stukjes maar ze liggen door elkaar en het moet nog één geheel worden. Mijn dochter is nog compleet, alleen zit daarbinnen alles een beetje door elkaar, we zoeken steeds weer naar een stukje Sanne. De hoekjes hebben we al, de zijkanten zijn ook bijna af, nu de invulling nog. We kijken steeds op de deksel, zien dan dat we er nog lang niet zijn maar we geven het niet op, al is het een puzzel van 1000 stukjes met een heel stuk blauwe lucht."

24. apr, 2017

….met het parkeren daar bij het ziekenhuis, alles vol, rondjes rijden totdat er toevallig net iemand weggaat. Bas en ik hebben eerst een ontbijtje genomen bij Intratuin en gaan nu naar jou toe. ‘Als je met de lift gaat, moet je het wel eerlijk in je blog schrijven mam’, zegt Bas…dus gaan we met de trap.

Je bent wakker als we je kamer in komen, je hebt een knotje boven op je hoofd en je zit in een tijdschrift te bladeren. Met twee handen hou je het tijdschrift vast. Het ziet er al weer zo normaal uit, maar als je bedenkt dat je twee dagen geleden maar één hand had die het deed en dat je zelfs nauwelijks in staat was om je ogen open te houden….

Als we ieder aan een kant van jouw bed gaan zitten, ziet Bas dat je bed nat is, we drukken op de bel. Je begint meteen al met wijzen naar het glas wat op het aanrecht staat en je fluistert, ‘dorst’. Ik geef je een glas water, je bed moet nu toch al verschoond worden. Er komen twee fysiotherapeuten binnen maar ik zeg ze dat je eerst verschoond moet worden dus gaan ze weer. Bas staat naast je en vraagt aan je of je kunt knipogen. We lachen om hoe je een paar pogingen waagt, het lukt je maar niet om je andere oog open te houden en je blijft het maar proberen.

De verpleegkundige komt binnen en gaat je bed verschonen, Bas en ik gaan even thee halen. Als we terugkomen is Ben er, hij gaat koffie halen. Ik vraag je of ik je benen zal scheren, dat is al ruim drie weken niet gebeurd. Dat wil je wel, dus ik leg een handdoek onder je benen, zeep je benen in en scheer één voor één je benen glad.

De piepjonge logopediste komt binnen, ze probeert je wat woorden te laten zeggen en vraagt je: ‘kun je me vertellen hoe je heet?’, je kijkt haar met je blauwe ogen aan en ik zie je denken, ‘denk je dat ik gek ben of zo?’, je geeft geen antwoord, je knikt alleen maar. Tja…je kunt best vertellen hoe je heet, maar je hebt er blijkbaar geen zin in of geen energie voor. Ze vervolgt:, ‘je naam begint met een S’,  ik zie je denken,  ‘nee, echt?’  en je knikt weer want ja, het klopt inderdaad dat je naam met een S begint. Ze gaat weer weg want de fysiomannen komen binnen, en ik denk maar één woord, ‘barbies’…(sorry, ik kan het niet laten maar ze vraagt er om) We wachten op de gang want de fysiomannen proberen jou uit bed in de rolstoel te krijgen en het is proppievol in je kamertje. Uiteindelijk rijden ze je de gang op. De rolstoel gaat op de rem en ze ondersteunen je met opstaan, het gaat goed, je staat! Dagenlang heb je in bed gelegen en nu doe je je eerste stapjes hangend tussen de fysiomannen en met de rolstoel geduwd door Ben vlak achter je. Op de gang staan verschillende witte jassen blij te kijken naar hoe jij je eerste stappen weer zet en ik ben zo ongeveer net zo trots als toen je als klein blond ukkepukkie je eerste losse stapjes zette…

Na een paar meter gooi je ineens je hoofd achterover, iedereen schrikt zich rot, Ben zet gauw de rolstoel onder je zodat je kunt zitten. Gelukkig niks aan de hand verder, waarschijnlijk komt het doordat je spieren zo slap zijn van het liggen in bed. Die paar meter was genoeg, je bent meteen doodmoe. Juliet, de zaalarts heeft ook gekeken hoe het ging en praat even met ons terwijl je je kamer in wordt geduwd waar de ergotherapeut nog even wat testjes doet.

Aan Juliet vraag ik of er misschien toch voor de zekerheid een echo van je buik gemaakt kan worden, het zit me niet lekker. Ze legt me uit dat het eigenlijk geen zin heeft omdat de niet goede werking van je auto-immuunsysteem door van alles kan worden veroorzaakt en dat je voor dat alles ook al behandeld wordt via medicatie. Ik weet haar ervan te overtuigen dat het mij gerust zou stellen als ik weet dat er geen tumor in je eierstokken zit, zoals je vader had gevonden op internet als oorzaak van alles wat jij nu hebt. Als Juliet de woorden gebruikt, ‘ik acht de kans zeer klein dat…..’  onderbreek ik haar door te zeggen, ‘je achtte de kans ook zeer klein dat ze een epileptisch insult zou krijgen, nou, ze kreeg er zelfs twee’. Ik moest het toch even zeggen, ook al neem ik haar verder niks kwalijk hoor.

Ze zal het gaan overleggen en laat het ons dan weten. Ik vraag haar ook nog of het geen kwaad kan dat je zoveel drinkt en ze vertelt me dat dat niet erg is.

In je kamer is het nu weer rustig, de schoonmaakster is tussendoor ook nog even door je kamer gevlogen en Ben is naar huis gegaan. Bas gaat languit op je bed liggen want jij wilt je bed nog niet in dus laten we je in de rolstoel. Ik zet je aan het tafeltje waar je meteen zelf je kleurboek en potloden pakt en begint te kleuren. Het gaat vandaag een stuk netter binnen de lijntjes als gisteren. Ik vraag aan je of je nog weet dat Laura en Isa er gisteren waren, je schudt je hoofd en haalt je schouder op, dat weet je blijkbaar niet meer, hmm, je geheugen heeft dus ook weer een knauw gehad.

Je lunch komt binnen, twee bakjes met iets van kwart en yoghurt met muesli. Je schept het achter elkaar naar binnen en tussendoor drink je het flesje Nutridrink op. Je zegt dat je nog niet moe bent maar ik zie aan je dat dat niet helemaal klopt. Ik ga een verpleegkundige halen om te zeggen dat je nu je bed maar weer in moet om een paar uurtjes te rusten, Bas en ik gaan naar huis. ‘doei San’,  roep ik nog een keer als we de deur uitgaan, ‘doei’, komt er heel zacht uit jouw mond.

Rond een uur of drie is je vader bij je, hij appt me dat je het zwaar hebt, dat je even hebt gestaan en daarna meteen bekaf was. Ik word nog gebeld door Juliet dat je morgenochtend de echo krijgt, dat is fijn.

Isa en Thomas gaan na het avond-eten naar je toe, ze vertellen me later dat je veel hebt gepraat. Je vroeg aan ze wat ze hadden gedaan en wat we hadden gegeten. Je dronk weer veel en ging op Isa’s mobiel wat berichtjes verzenden. Toen ze aan je vroegen of jij nog iets te vertellen had, dacht je even na en zei toen: ‘ja… ik moet poepen’…

….Ach…het maakt niet uit wat je zegt, we zijn al heel blij dat je weer praat!