22. apr, 2017

22. apr, 2017

"Via de spiegel van de ziekenhuis-lift zie ik haar weer staan. De vrouw met het bezorgde gezicht. Ik heb haar vaker gezien, best vaak eigenlijk nu ik er zo over nadenk. Ze heeft een frons op haar voorhoofd en haar ogen staan droevig. Vanaf hier zie ik de grijze uitgroei, blijkbaar heeft ze geen tijd om haar haren te verven. De lift stopt op de derde verdieping, voordat ik uitstap wil ik eigenlijk tegen haar zeggen dat het allemaal wel goed gaat komen en dat ze positief moet blijven...maar het staat zo raar als je tegen jezelf staat te praten. "

22. apr, 2017

....lopen we over de afdeling die we onderhand kunnen dromen. De schoonmaakster, de koffiekar, het keukentje waar wij niet in mogen en waar ik steeds een kan heet water vraag, de receptie en dan uiteindelijk jouw kamer. Je bent wakker en kijkt redelijk helder, dat begint goed. We zetten je wat rechterop en geven je een paar hapjes fruitmoes, je slikt het goed door. De neuroloog en een heel gevolg aan witte jassen komt binnen en gaan om je bed staan. De neuroloog vertelt ons dat je voor alle oorzaken waardoor je mogelijk zo achteruit kan zijn gegaan, medicijnen krijgt. Ze nemen geen risico door te wachten op de uitslag van de ruggenprik en geven preventief de hele handel. Het zou namelijk ook kunnen dat je een goedaardige tumor op je eierstokken hebt, het komt wel eens vaker voor dat zo'n tumor het auto-immuumsysteem in de war raakt en zich keert tegen het lichaam. Ik zou er niet gek van op kijken want je was pas 19 jaar toen je voor het eerst ongesteld was, ook uitzonderlijk. Ook voor zo'n eventuele tumor krijg je nu al preventief medicijnen. De neuroloog stelt ons wel gerust, hij maakt ons goed duidelijk dat ze alles uit de kast halen om jou beter te maken. Ze gaan weer weg en wij geven je nog een beetje drinken maar je ogen zakken weer dicht, je knikt als ik vraag of je moe bent. Nick, papa en Yolande komen binnen, jammer dat ze je niet wakker hebben gezien. Ben en ik gaan koffie halen.Na de koffie pakken we onze spullen van jouw kamer en gaan weg. De anderen blijven nog maar appen later dat je de hele tijd geslapen hebt.

's middags gaat Thomas naar je toe, hoe dat gegaan is weten we niet want Thomas z'n mobieltje is stuk dus hij is onbereikbaar. Wij gaan naar huis om samen met Bas te eten. Op de mat ligt weer een hele lieve kaart, van Karina van de sportschool, ik was donderdag even langs geweest om te melden waarom ik een paar weken niet geweest was. Ik zet de kaart bij de verzameling op de piano naast de bloemen van mijn collega's. Na het eten gaan we weer richting ziekenhuis.

Lopend over de afdeling komen we de verpleegkundige tegen met de piercing in haar kin, 'als jullie straks op Sannes kamer komen....ze heeft het flesje parfum te pakken gekregen dat op haar kastje stond dus er hangt nogal een walm, en ze heeft ook de chocoladepaashaas gepakt en van gegeten, ze zat helemaal onder!'.  Ze weet niet hoe blij ik ben om dat te horen. Blijkbaar leeft mijn dochter weer een beetje!

Al voor we bij je kamer zijn ruiken we de parfumgeur al, hmmm...lekker hoor! je zit rechtop in je bed en ik zie nog wat resten chocola op je mond. Je bent goed wakker en begint meteen met gebaren te zeggen dat je wilt drinken. Ik ga thee regelen en neem meteen een bakje chocoladevla mee. De vla gaat achterelkaar naar binnen. Ik pak de chocoladepaashaas die je van Oma Hemmie hebt gekregen, 'opa en oma haas'  stond er op, opa-haas heb je al op, dus gaan we nu oma opeten, ik help je er een beetje bij. Ik ben zo blij dat je weer een beetje kunt eten. Ik borstel je haren een beetje, het is vet en warrig. Ben gaat je nek masseren omdat je hoofd steeds zo naar rechts zit, je geniet er van. Ben zegt, 'dat krijg ik nou nooit, zo'n massage' en meteen ga jij met je ene werkende hand, Ben's schouders masseren, zo lief! 

Ik vertel je dat we je thuis erg missen, je wijst naar jezelf en knikt, ik zie de emotie in je ogen en je slikt, jij mist ons ook.

Later pak je je knuffelbeesten en begint er een beetje mee te spelen, Ben speelt met je mee, we moeten lachen om hoe je de knuffelbeesten elkaar kusjes laat geven. Ik laat je op mijn mobiel de grafsteen van oma zien, je zoomt de foto in en schuift ermee, gelukkig weet je nog hoe dat allemaal werkt en kun je meer dan alleen met knuffelbeesten spelen. Er komt iemand langs met sapjes en koeken, als ik je vraag wat je wilt drinken fluister je 'perensap', ja dat hebben ze nou net niet dus wordt het chocomelk. Je wilt ook wel een plak cake. Het gaat allemaal naar binnen alsof je dagen niks hebt gehad...en dat klopt ook wel. Ik moet je een beetje afremmen anders verslik je je. Ik probeer of je al gevoel hebt in je linker lichaamshelft en inderdaad voel je wanneer ik je een beetje knijp. Ik vraag je om je duim te bewegen en heel voorzichtig zie ik je duim ietsje omhoog gaan. Wat een opluchting!

We zijn best lang bij je maar je ogen zijn nog wagenwijd open. We laten je zelf je tanden poetsen, ook dat gaat goed. Het is alleen moeilijk voor je om het water uit te spugen. Je verslikt je een beetje en proest alles in mijn gezicht, 'en bedankt San', het maakt me niks uit, als het maar goed met je gaat. We halen nog een washandje over je gezicht en je handen, laten je hoofdeind zakken en gaan dan weg.

Je zwaait naar ons maar als ik bij de deur ben wenk je me terug. Ik loop naar je bed en pak je hand, we kijken elkaar lang aan. 'Het komt allemaal weer goed San', je knikt en wilt nog een kusje, dat krijg je...

....je krijgt alles, als je maar weer beter wordt.