11. apr, 2017

11. apr, 2017

"Omdat de sportschool tijdelijk op mijn 'nu even niet' lijstje staat, besluit ik om op de fiets naar het ziekenhuis te gaan. Ik kom er al gauw achter dat het kouder is dan ik had verwacht, tja, wie gaat er nou met natte haren, een panty en alleen een blazer-jasje op de fiets met 13 graden. Het waait en ik heb wind tegen, zelfs als ik na een hoop geploeter eindelijk de heuvel af mag, moet ik nog trappen om vooruit te komen. Ik besluit een andere route te nemen die achteraf veel langer blijkt te zijn. Onderweg bedenk ik me meerdere keren, met het zweet op mijn rug en bevroren handen, waarom ik niet gewoon de auto heb gepakt. Maar als ik over de dijk richting Oudorp fiets komt de zon achter de wolken vandaan en kijk ik om me heen. De weerspiegeling op het water, de gele bloemen langs het fietspad, een nijlgans die over het water vliegt en de gedachte dat ik straks mijn dochter weer kan zien...dat maakt een hoop goed. We zijn er bijna San...maar nog niet helemaal!"

11. apr, 2017

...wanneer ik de afdeling op loop. Je bent naar de wc geweest. Fijn om je zo te zien lopen, zelfstandig en zonder infuuspaal. We zwaaien naar elkaar. We gaan aan je tafeltje zitten en ik stel je de standaart vragen, 'hoe gaat het met je? hoe voel je je?, heb je lekker geslapen?, op alles krijg ik hetzelfde antwoord: 'goed'. Margriet komt binnen, ze heeft een bakje met bloembolletjes mee. Ik ga een thermoskan halen en als ik weer terug kom, komt Ben ook binnen. We drinken thee en Latte Machiato van de zakjes die Oma Hemmie heeft meegenomen.

Er wordt geklopt op de deur, de arts komt binnen. Ze vraagt hoe het gaat, uiteraard gaat het volgens jou 'goed'. Ik vraag haar of de ontsteking in jouw hersenen nu weg is omdat je nu geen medicijnen meer hoeft. 'ja', zegt ze, 'de ontstekingswaarden in het bloed zijn nu goed'. Dat is goed nieuws. Ze vertelt dat je hersenen een behoorlijke opdonder hebben gehad door de ontsteking en dat je daardoor nog niet hersteld bent. Ook vertelt ze dat er helaas een lange wachtlijst is voor Heliomare, kan zeker nog een week of twee duren. 'En wat gebeurt er dan in de tussentijd?', is mijn vraag. Ze legt uit dat de revalidatiearts daar over gaat, ze zal het met haar gaan overleggen. De arts gaat weer weg en wij praten nog even verder. Je bent stil, af en toe vraag of zeg je iets. Margriet vraagt je of je nog weet toen je mee was met hun naar iets waarvan ik de naam niet heb onthouden, je graaft in je geheugen maar je kunt het je niet meer herinneren. Dat blijf ik wonderlijk vinden, die gaten in je geheugen.Rond half twaalf gaan Ben en ik in de stad lunchen, Margriet ging al eerder weg. Ik spreek met je af dat je na je lunch even gaat rusten tot 13.00 uur en dat ik dan weer naar je toe kom.

Als ik om 13.00 uur je kamer in loop is die leeg. Op de stoel ligt een leren jas dus ik ga er vanuit dat Thomas even met je naar het restaurant is. Ik vraag het de verpleegkundige, 'ja, er was inderdaad een jongeman met wie ze naar beneden ging'. Ik loop naar het restaurant en zoek naar jou en Thomas maar zie jullie niet, dan maar weer terug. Ik wacht nog een kwartier en dan kom je ineens binnenlopen met Nick, vandaar dat ik jullie niet zag, ik stond te zoeken naar een donkere man met een bril! Nick heeft een kaart gekocht voor jullie Ome Jan, waar het niet goed mee gaat. Nick schrijft er iets in en vraagt jou of je ook iets wilt schrijven, je haalt je schouders op, dat is niks voor jou, normaal ben je altijd heel betrokken en attent voor anderen. Je zet uiteindelijk alleen je naam op de kaart. Ik zie aan je dat je moe bent, logisch want blijkbaar lag je net in bed toen Nick kwam. We besluiten om weg te gaan zodat je kunt rusten. De verpleegkundige komt binnen en zegt ook tegen ons dat we jou je rust moeten gunnen.

En dan komt weer de strijd over het mobieltje, want die neem je mee als je je bed in gaat. Ik ben streng, 'je moet rusten San'. Je vind het complete onzin dat je je mobiel niet mee mag in bed, 'je overdrijft mam'. Ik krijg het met moeite voor elkaar dat je je mobiel aan me geeft, je kijkt me boos aan. Ik laat je me beloven dat je je mobiel op het tafeltje laat liggen, je belooft het maar ik geloof er niks van en weer zeg je, 'je overdrijft mam'. Hoe moet ik jou in vredesnaam wijsmaken dat dit beter voor je is? Nick en ik lopen naar beneden, waarschijnlijk heb je je mobiel al gepakt voordat wij beneden zijn.

Ik fiets weer naar huis, windje mee, dat scheelt. Als ik eten sta te koken belt je vader die nu met Isa bij jou is, zijn broer is overleden, toch nog heel snel. Thomas belt me later, hij was er bij dat je vader het jullie vertelde, er was aan jou niet echt te zien wat er in je omging toen het je het droevige nieuws hoorde.

Je emoties zijn duidelijk nog gedeeltelijk uitgeschakeld, je geheugen is nog niet wat het moet wezen, je bent niet voor reden vatbaar als het gaat om je mobiel en je bent zo lui als een varkentje...             maar ik denk dat dat allemaal uiteindelijk ook wel over drijft....