10. apr, 2017

10. apr, 2017

"Er wordt weer gezongen in huis, we durven weer te lachen en blij te zijn. We kunnen weer slapen zonder nachtmerries, we worden weer wakker met hoop. De donkere wolk glijdt langzaam voorbij en de zon komt voorzichtig te voorschijn. "

10. apr, 2017

....heb ik een flashback naar vroeger, naar toen je nog een klein meisje was. Hoe je sneaky de dingen voor elkaar kreeg door mij af te leiden of door me lief aan te kijken. Je doet nu precies hetzelfde. 

Ik kom om 10.15 je kamer binnen en je ligt in je bed, je lacht als je me ziet en je voelt em al aankomen...je wordt door mij je bed uit getrokken. Je zucht en steunt en kijkt moeilijk maar ik wens geen tegenspraak. We gaan aan je tafel zitten en ik haal een kan heet water. Je hebt informatie over Heliomare gekregen en dat lezen we even door. De zaalarts komt binnen. Met je nieren gaat het goed dus de katheter mag er af, daar ben je niet zo blij mee want nu moet je elke keer weer naar de wc, tja, stel je voor dat je een paar stappen moet doen!  Verder is er nog geen nieuws over Heliomare, kan best nog even duren, en in de tussentijd???? in het ziekenhuis wachten op een plek?, ze gaan het woensdag in het MDO-gesprek bespreken. 

Je bent vandaag goed helder en wakker, dat is fijn, ik vind je nog wel steeds wat bleek en lusteloos. Ik geef je je post, er zit een kaart bij van de overburen, de namen zeggen je niets, ik moet je op gang helpen en dan weet je het weer. Er is ook een broek binnengekomen die je had besteld, dat kan je je niet herinneren. We bladeren in de tijdschriften die je van Margriet hebt gekregen en praten wat. Er komen twee verpleegkundigen om je katheter te verwijderen, ik ga even naar de gang.

Om half twaalf komt je lunch, ik mag ook een broodje, jij krijgt poffertjes. Na de lunch stel ik voor om koffie te gaan drinken in het restaurant, je hebt er wel zin in maar ja...dan moet je weer dat 'hele eind' lopen. Eerst je Uggs aan en je nieuwe broek, die zit lekker, gelukkig. Meteen langs de wc want dat is hier even makkelijker als onderweg, en dan naar de lift.

In de lift kijk je afkeurend naar jezelf, 'ik zie er niet uit', je moest eens weten hoe je er een week geleden uitzag, ik vind je prachtig. Beneden zet ik je in de rolstoel en we lopen naar het restaurant. Ik stel voor om je alvast aan een tafeltje te zetten maar je wilt mee. Al gauw snap ik waarom, als we langs de taartjes lopen zeg je, 'we kunnen er wel iets lekkers bij nemen'. Ik wijs je op de calorieën en dat het zonde zou zijn als je tien kilo zwaarder het ziekenhuis verlaat, maar je kijkt me aan met dat lieve lachje van vroeger. We besluiten samen een appelflap te delen.

Een uurtje later lopen we weer op de derde etage, van de lift naar je kamer. Je loopt steeds beter, ik snap niet waarom je er zoveel moeite mee hebt om te moeten lopen. Ik vraag het aan je maar je kunt het zelf niet verklaren. In je kamer gaan we weer aan de tafel zitten, we maken de kan leeg. Ik bereid je alvast voor dat ik straks ga en dat je dan even kunt rusten in je bed, 'zonder mobiel, dus kijk er nu nog even op nu het nog kan'. Je kijkt me aan met die blik, 'je overdrijft mam'. 

Als de thee op is, sta ik op, 'kom San, lekker je bedje in, even uitrusten'. Je staat met een zucht op en kijkt schuin naar je mobiel, ik sta achter je. 'ga jij maar alvast', zeg je, ik heb je door, als ik je voorga, kan jij je mobiel pakken zonder dat ik het zie. Terwijl ik de stekker van het infuus er uit trek omdat je anders niet om je bed heen kunt lopen, zie ik in mijn ooghoeken dat je je mobiel in je broekzak doet. Ik loop achter je, je gaat op het bed zitten. 'doe die broek maar uit, veel te warm, dat gaat broeien'. Je billen en rug zitten onder de rode spikkels. 'nee hoeft niet', probeer je. Maar ik hou vol en zie je je mobiel uit je broekzak pakken. En dan begint de stijd om het mobieltje, die ik uiteindelijk win. Bedhekken omhoog en dan kan ik gaan. 

's middags gaan Isa en je vader bij je op bezoek, zij vinden je ook vooruit gegaan. Ze gingen met je oefenen met traplopen omdat je dat straks thuis ook weer moet doen. Toen je één trap had gehad, vond je het eigenlijk wel genoeg, maar ze lieten je er nog één doen, ging goed. De arts kwam weer langs en vertelde dat het zeker drie weken gaat duren voordat er plek is in Heliomare, dat is balen, want ja, zolang nog in het ziekenhuis wachten is niet nodig, maar thuis kan ook nog niet. Woensdag wordt het in het MDO-gesprek besproken. Je bloed is onderzocht en je HB is te laag, daar krijg je medicijnen voor en ook krijg je extra vitaine B12. De medicijnen voor de hersenontsteking worden gestopt en ook het infuus gaat eraf. 

Nu maar afwachten hoe het verder gaat, we zijn er nog lang niet maar we zijn al een heel eind op weg!